س1 : اگر امر به معروف و نهی از منکر مستلزم بی آبروئی کسی که واجب را ترک کرده و یا فعل حرام را به جا آورده باشد، و موجب کاسته شدن احترام او در برابر مردم گردد، چه حکمی دارد؟  

ج : اگر در امر به معروف و نهی از منکر، شرائط و آداب آن رعایت شود و از حدود آن تجاوز نشود، اشکال ندارد.   

س2 : بنابر اینکه وظیفه مردم در امر به معروف و نهی از منکر در نظام جمهوری اسلامی، اکتفا امر به معروف و نهی از منکر زبانی است و مراتب دیگر آن بر عهده مسئولین است، آیا این نظریه، حکم از طرف دولت است یا فتوی؟  

ج : فتوای فقهی است.

س3 : آیا در مواردی که راه جلوگیری از وقوع منکر منحصر به ایجاد مانع بین فعل حرام و فاعل آن، و آن هم متوقف بر کتک زدن و یا زندانی کردن و سخت گرفتن بر او و یا تصرف در اموال وی هر چند با تلف کردن آن باشد، می توان بدون کسب اجازه از حاکم، اقدام به آن از باب نهی از منکر نمود؟  

ج : این موضوع حالات و موارد مختلفی دارد، به طور کلی مراتب امر به معروف و نهی از منکر، اگر متوقف بر تصرف در نفس یا مال کسی که فعل حرام را بجا آورده نباشد، احتیاج به کسب اجازه از کسی ندارد، بلکه این مقدار بر همه مکلفین واجب است. ولی مواردی که امر به معروف و مهی از منکر متوقف بر چیزی بیشتر از امر و نهی زبانی باشد، اگر در سرزیمی باشد که دارای نظام و حکومت اسلامی است و به این فرضیه اسلامی اهمیت داده می شود، احتیاج به اذن حاکم و مسئولین ذیربط و پلیس محلی و دادگاه های صالح دارد.

س4 : اگر یکی از اقوام انسان مبادرت به ارتکاب معصیت کند و نسبت به آن لاابالی باشد، تکلیف ما نسبت به رابطه با او چیست؟  

ج : اگر احتمال بدهید که ترک معاشرت با او موقتاً موجب خودداری او از ارتکاب معصیت می شود، به عنوان امر به معروف و نهی از منکر واجب است، و در غیر اینصورت، قطع رحم جایز نیست.  

س5 : اگر در بعضی از محیطهای دانشگاهی معروف ترک شود و معصیت رواج پیدا کند و شرائط امر به معروف و نهی از منکر هم وجود داشته باشد و امر کننده به معروف و نهی کننده از منکر شخصی مجرد باشد که هنوز ازدواج نکرده است آیا به خاطر مجرد بودن، امر به معروف و نهی از منکر از او ساقط می شود یا خیر؟

ج : اگر موضوع شرائط امر به معروف و نهی از منکر محقق باشد، تکلیف شرعی و وظیفه واجب اجتماعی و انسانی همه مکلفین است، و حالت های مختلف مکلف مانند مجرد یا متأهل بودن در آن تأثیر ندارد، و به صرف اینکه مکلف مجرد است، تکلیف  از او ساقط نمی شود.

سخنان گوهربار امام حسین^(ع) :

v    خاندان و شیعیان من! این شب را مرکب راهوار خود قرار دهید و بروید که اینان جز آهنگ مرا ندارند، و چنانچه مرا بکشند به شما نیندیشند. خدا رحمتتان کند خود را برهانید، که شما از بیعت و پیمانی که با من بسته اید آزاد و در رخصتید.

v    کسی که پس از هر نماز واجب آیت الکرسی را قرائت کند، تا نماز دیگر در پناه خدا قرار دارد.

v    دوازده هدایت شده از ما خاندان هستند :

نخستین آنها امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب^{(علیه السلام)} است و آخرینهایش نهمین (امام) از نسل من. اوست امام و قیام کنندة به حق، خداوند به وسیلة او زمین مرده را زنده می کند، و به سبب او دین حق را علیرغم میل مشرکان بر همة ادیان پیروز می گرداند.

v    کتاب خدای عزوجل بر چهار چیز استوار است :

بر عبارت، و اشاره، و لطائف و حقایق.

عبارت برای عموم، و اشاره برای خواص، و لطائف برای اولیاء و حقائق برای پیغمبران^{(صلوات علیه و آله)} است.

v    این نامه ها و فرستاده های کوفیان است. بر من است که آنان را پاسخ گویم تا حجت خداوندی بر آنان تمام شود.

v    معبودا! .... حق باتوست و مسئولیت بر من ...

آشنایی با امام حسین^(ع) :

نام : حسین   لقب : سیدالشهدا نام پدر : امیرالمؤنین علی(ع)   نام مادر : حضرت فاطمه الزهرا(س)
تاریخ تولد : سوم شعبان سال چهارم هجری    محل تولد : مدینه منوره     مقام : امام سوم(ولی الله)
تاریخ شهادت : دهم محرم الحرام سال شصت و یک هجری   محل شهادت : کربلا   مرقد مطهر : کربلا
مدت عمر : پنجاه و هفت سال     قاتل : شمر ملعون

شرح زندگانی حضرت امام حسین (ع) :

ادامه آذر 1388 : .......

امام حسین علیه السلام در پاسخ به درخواستهای مردم کوفه، مسلم بن عقیل را در نیمة ماه مبارک رمضان الکریم به جانب کوفه برو. اگر آنچه نوشته اند. حق باشد، مرا خبر ده تا به تو ملحق شوم. (مروج الذهب 3/64)

مسلم به روز پنجم شوال وارد کوفه شد. چون خبر ورودش انتشار یافت، دوازده هزار کس، و به قولی هیجده هزار نفر، با او بیعت کردند. وی این مطلب را به امام حسین علیه السلام گزارش داد و از آن حضرت خواست به کوفه بیاید._{(مروج الذهب 3/64)}

اخبار کوفه به یزید رسید. وی در اولین عکس العمل، نعمان بن بشیر حاکم کوفه را عزل و عبیدالله بن زیاد را به جای وی منصوب کرد_{­(مروج الذهب 3/66)} و به او فرمان داد که مسلم بن عقیل را به قتل رساند. _{(تاریخ طبری 4/258)} و از طرفی مزدوران خود را بسیج کرد تا امام حسین علیه السلام را در شهر مکه غافلگیر کرده، از میان بردارند.

چون امام علیه السلام از توطئه سؤقصد به جان مبارکش آگاهی یافت، از سر حفظ حرمت و قداست بیت الله الحرام، مناسک حج را به اضطرار پایان برد و به روز هشتم ذی الحجه از سال 60 هجری مکه را به قصد عراق وداع گفت._{(ارشاد 2/66)}

ابن عباس بعد از واقعه کربلا، در نامه اش به یزید می نویسد : هرگز فراموش نخواهم کرد که حسین بن علی را از حرم پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم به حرم خدا طرد کردی و آن گاه مردانی را پنهانی بر سر او از حرم خدا به موفه راندی و ترسان و نگران از مکه بیرون شد، با اینکه در گذشته و حال عزیزترین مردم بطحا بود و اگر در مکه اقامت می گزید و خونریزی در آن را روا می شمرد، از همه مردم مکه و مدینه در دو حرم بیشتر فرمان برده می شد. لیکن او خوش نداشت که حرمت خانه و حرمت رسول صلی الله علیه و آله وسلم را حلال شمارد. و بزرگ شمرد آنچه را که تو بزرگ نشمردی، از آنجا که در نهان مردانی در پی او به مکه فرستادی تا در حرم با او بجنگند._{(تاریخ یعقوبی 1/221 و 222)}

عبیدالله با حیله و تزویر مسلم بن عقیل و پناه دهنده او هانی بن عروه را در کوفه دستگیر نمود و به طرز دلخراشی به شهادت رساند. _{(تاریخ طبری 4/300)} و از آنجا که می دانست امام حسین علیه السلام روبه شهر کوفه می آید، سپاهی به سر کردگی حرّ بن یزید ریاحی برای زیر نظر گرفتن سپاه آن حضرت به منطقه قادسیه گسیل کرد. حرّ بن یزید در محلی به نام شراف با امام حسین علیه السلام روبرو شد و سخنانی بینشان ردّ و بدل گردید. آن حضرت نامه های اهل کوفه را که دو خرجین بود به حرّ بن یزید عرضه کرد و دعوت آنان را خاطرنشان ساخت و راه خود را ادامه داد ... تا آنکه به روز دوم محرم سال 61 هجری به ناحیه نینوا وارد شد.

در این زمین بود که پیک ابن زیاد در رسید و نامه ای به حرّ بن یزید تسلیم کرد، متن نامه این بود :

أما بعد : آن گاه که این نامه تو را رسد و فرستاده ما پیش تو آید، بر حسین سخت گیر و او را در بیابانی فرود آر که نه دژ در آن باشد و نه آب.

حرّ بن یزید در اجرای دستور ابن زیاد کاروان امام حسین علیه السلام را در نقطه ای به نام کربلا متوقف کرد. و فردای آن روز عمر بن سعد فرستاده عبیدالله بن زیاد نیز با چهار هزار جنگجو وارد شد._{(تاریخ طیری 4/310)} .... ادامه دارد...