دل سراپرده محبّت اوست دیده آیینه دار طلعت اوست

من که سر در نیاوردم به دو کون گردنم زیر بار منّت اوست

تو و طوبی و ما و قامت یار فکر هرکس به قدر همّت اوست

گر من آلوده دامنم چه عجب همه عالم گواه عصمت اوست

من که باشم در ان حرم که صبا پرده دار حریم حرمت اوست

بی خیالش مباد منظر چشم زانکه این گوشه خاص خلوت اوست

هرگل نو که شد چمن آرا اثر رنگ و بوی صحبت اوست

دور مجنون گذشت و نبوت ماست هرکسی پنج روزه نوبت اوست

ملکت عاشقی و کنج طرب هرچه دارم ز یُمن دولت اوست

من و دل گرفتار شویم چه باک غرض اندر میان سلامت اوست

فقر ظاهر مبین که (حافظ) را سینه گنجینه محبت اوست.

{ خواجه محمدحافظ شیرازی}

جمال پرنور حجت الله فی ارضه حضرت امام حسن مجتبی(علیه السلام) صلوات.