هرچند به پیش یار بستند

این بس که به جاده چشم بستند

این جاده که سر به سیر دارد

صد غافله کار خیر دارد

در حال رفت و آمد خلق

یک شهر شده زبان زد خلق

من گفتم و رفتم اصل عشق است

آن شهر قلدران دمشق است

من نذر نمودم که یک شب

افطار کنم به اشک زینب(س)

افطار تمام روزه هامون

شه بانوی دشت کربلا او

نادیده دمشق مرگ سخت است

دیدار رقیه اوج بخت است

تا اود شدن هنوز راه است

از شعله نگفتن اشتباه است

تکلیف شکوفه با رقیه است

نیلوفر کربلا رقیه است

می گفت یکی به لحجه شمع

تا کی کنی عمر وقف زینب

تا چند شکار درد مندی

تا کی به رقیه پایبندی

بگذار نفس کشت کلامت

مضمون بچکد زِ دست جانت

گفتم که به کوری شغالان

من دلخوشم از غم غزالان

باران سپیده شب شکن اوست

دل دست به دامن پرستوست

هر کس زِ مِی رقیه مست است

سوگند به حق که حق پرست است

او شاعره ی نماز و ناز است

از چون تیغ علی عدو نواز است

زهرای دوم الهه ی زهد

بر لشکریان عشق مافوق

ای زاده ی شهریار خاتون

بر اهل دل اعتبار خاتون

خاتون غم آسمان هلاکت

ای شیشه گران عرش خاکت

ای مُلک طواف خاک راهت

صد کعبه نشسته در پناهت

صد کعبه هزار کعبه دربست

در تهف دلم به سجده پیوست

تلخ است کلام بی اجازه

اینک زِ تو خواهم عمر تازه

شب کور غمش شمار بینش

ای سنگ صبور آفرینش

سوگند به ناز دختر شاه

جز عشق حرام کرده الله

عبدی زِ تو وصل عشق خواهم

بیچاره زِ تو دمشق خواهم

از عشق چگونه بگذرم من

دل خسته ی آل حیدرم من

من کافر منزلی پرستم

از خاک کف پای انورم من

من بنده ی سعدی زمانم

آواره ی کوی مسترم من

آشفته یَهیَویز هوشم

دیوانه ی دیده ی ترم من

کافی است اشاره بهر عاقل

گر آیینه ام مکدرم من

بگذار دوباره دل بروبم

گه رقصم و گه به سینه کوبم